Corona-tijden: van twee naar vier full-time jobs
Het leven was al behoorlijk hectisch voor de hele corona-gekte losbrak: een nieuw-samengesteld gezin met 5 tieners, twee zelfstandigen met meerdere projecten in parallel, waaronder twee met personeel. Work-life balance moet je dan al gauw in het totaalplaatje bekijken, want vaste uren zijn er hoe dan ook niet. Maar we hadden ons ritme gevonden! In de weken met kinderen iets meer focus op het gezin en lange dagen maken in de kinderloze weken. ’s Morgens ontiegelijk vroeg op de baan om het fileleed in de mate van het mogelijke te vermijden…
En toen werd onze wereld – of liever dé wereld – op z’n kop gezet. Tieners voltijds in huis en met het nodige schoolwerk dat voor sommigen toch wel wat begeleiding vroeg. Drie keer per dag maaltijden voorzien terwijl boodschappen doen een huzarenstukje is geworden met lange wachtrijen en halflege rekken. Tien keer zo snel vuil in huis en geen poetshulp meer om de chaos te helpen beheersen. Medewerkers die ziek worden terwijl iedereen z’n hart vasthoudt. Richtlijnen vanuit de overheid en je partners die je niet toestaan je werk verder te zetten. Voor het eerst in je leven uitzoeken hoe je je team in tijdelijke werkloosheid plaatst en hen zo goed mogelijk informeren, want hier zaten zij ook niet op te wachten. Angst bij je collega’s, zowel voor hun gezondheid als voor de financiële onzekerheid want heel wat onder hen komen niet rond met een werkloosheidsuitkering. Je te midden van al je eigen onzekerheid een sterke leider tonen – geruststellen zonder onrealistische verwachtingen te tonen en anticiperen waar je kan.
Berusten dan maar in de situatie en er het beste van maken. Ontdekken dat je veel meer van thuis kan dan je dacht – misschien toch maar eens die 1.000 kilometer per week op de baan herdenken, ook op lange termijn! Meer kwaliteitsvolle tijd met het gezin, meer appreciatie voor de sociale momenten: digitale apero’s, het herontdekken van postkaartjes, whatsapp en facetime contacten met de grootouders… En tegelijk opletten wat je op sociale media of in de diverse chat groepen deelt, want we beseffen dat we het beter hebben dan de meesten in deze omstandigheden: iedereen gezond, een ruim huis met een grote tuin en veel gelegenheid tot wandelen in de buurt… het is niet iedereen gegeven en het laatste dat je wil is afgunst creëren! De frustratie als je vrienden ouders ziet verliezen en er niet echt kan zijn voor hen.
We voelden aan dat voldoende regelmaat helpt om ‘verlamming’ te voorkomen en het gevoel te krijgen je nuttig bezig te houden. Stilaan vonden we een nieuw ritme: op tijd opstaan met z’n allen en goed plannen zodat we de maaltijden samen kunnen doorbrengen, een tweetal uur per dag voor de nodige beweging zorgen (wandelen, klusjes, spelen en sporten in de tuin) en voldoende individuele ontspanning tussen de werk/schooluren door. De bedtijden blijven handhaven en regelmatig een gesprekje over de zin en onzin van uitspraken op sociale media. De relaties in huis werden vreedzamer dan ooit, bij gebrek aan aanleidingen om ruzie over te maken. Broers en zussen groeiden terug meer naar elkaar toe, nu ze vooral op elkaar aangewezen zijn.
De “schermtijd” die we vroeger beperkten tot twee keer een uur per dag hebben we overigens maar losgelaten – zeker nu ze die schermen meer en meer nodig hebben om hun schoolwerk rond te krijgen. Indrukwekkend ook de vele leerkrachten zich in een oogwenk aanpasten en hen zo goed en zo kwaad als het gaat begeleiden. Chapeau ook voor de zorgverleners en de vele anderen die nog volop in de vuurlinie staan om al de rest in staat te stellen “in ons kot” te blijven.
Stilaan sijpelt ook het besef binnen dat het anders kan. Dat we blijvend keuzes zullen moeten maken. Dat kinderen ontzettend weerbaar zijn – als je ze maar met voldoende aandacht en liefde ondersteunt. Dat het fijn is om in je kot te mógen blijven maar dat we ook snakken naar de hervatting van het normale leven. Of ieder geval naar het “nieuwe normaal”. Benieuwd welke keuzes we met z’n allen gaan maken samen en wat er zal blijven “plakken” na deze crisis!
