Het “nieuwe normaal”: en nu?
Nadat onze hele wereld op z’n kop gezet werd door de Corona-crisis, begint het duidelijk te worden dat niet alles zal terugkeren naar hoe het voordien was. Thuiswerken blijkt veel vaker een valabel alternatief dan we vroeger wellicht dachten. Het onderwijs schakelt aan een rotvaart op online platformen en tools over die allicht tot meer hybride en geïndividualiseerde onderwijsvormen kunnen leiden – ook op lange termijn. Wandelen, sporten en bewegen krijgen plots een veel prominentere plaats in onze weekplanning. Bakken & koken, tuinieren, puzzelen en kleuren kennen een heuse revival.
Heel wat van die veranderingen hebben potentieel om blijvend te zijn – of toch ten minste ten dele. Dat leidt al snel tot de vraag: en wat nu, met dat “nieuwe normaal”? Wat is voor mij belangrijk genoeg gebleken in deze crisistijden om tot een permanente gedragsverandering te leiden? Wat vind ik nu écht belangrijk in het leven – en laat ik me daar voldoende door leiden in de keuzes die ik maak?
Ik merkte alvast dat ik er heel erg van geniet veel meer tijd met mijn gezin te kunnen doorbrengen. Met mijn partner te kunnen overleggen op elk uur van de dag en meer zicht te krijgen op wat onze kinderen doen en laten in hun vrije tijd. Daar waar ik vroeger steevast naar kantoor ging en vergaderingen belegde, tenzij er een reden was die mij verhinderde om me te verplaatsen, vraag ik me af of het niet andersom kan: videogesprekken tenzij fysieke aanwezigheid absoluut vereist is, bijvoorbeeld omdat het de eerste keer is dat we elkaar ontmoeten, of een plaatsbezoek vereist is.
Mijn team blijkt mijn leiderschap te waarderen. Niet omdat ik alle antwoorden had, maar omdat ik bereid was naar hen te luisteren en hen kon geruststellen dat we de weg vooruit wel zouden vinden. Het even niet weten werd plots OK. Ik merkte ook bij wie ik zelf terecht kon – wie écht een klankbord kon bieden en wie vast bleef hangen in de eigen angsten. Perfect normaal, maar het toonde me wel op wie ik kan rekenen in geval van een nieuwe crisis, wie de natuurlijke leiders zijn. Daar kan ik rekening mee houden in de uitbouw van de organisatie.
Mijn hang naar consensus en samen tot gedragen beslissingen bleek echter niet altijd productief. In deze omstandigheden leerde ik snel beslissen zonder te veel omwegen – en kreeg ook daar appreciatie voor. Iemand moest toch met de antwoorden komen… Wel merkte ik hoe zwaar de verantwoordelijkheid over honderden mensen soms weegt – en hoe belangrijk het is om stoom te kunnen aflaten. Mezelf wegcijferen, zoals ik vroeger vaak deed, helpt me op dat moment niet verder.
Ik herontdekte hoe fijn ik het vind om te lezen – en hoe dat mijn fantasie op de meest indirecte manieren prikkelt en dat weer tot nieuwe inzichten leidt. En hoe belangrijk (voldoende) slaap voor mij is. En daar schort het voorlopig toch nog wel aan… Werk aan de winkel!
Ik hoop van harte dat deze levenslessen me zullen bij blijven en zoek alvast naar een manier om ze permanent in mijn leven te verankeren. Het zal me zeer benieuwen hoe elkeen tot nieuwe inzichten komt en hoe ons gezamenlijke “nieuwe normaal” er gaat uitzien!
